Kortsluiting

Nog een keer keek hij de zolder rond. Alles zag eruit zoals
het hoorde.
Hij trok het luik open en liet het zachtjes achter zich
dicht vallen.
Het zat hem mee, eindelijk zat het hem mee. Hij liep nog
maar nauwelijks op de grote weg toen er een brommer
naast hem stopte.
'Meerijen?'
Verrast keek hij opzij. Een jongen van een jaar of zestien
grijnsde hem vriendelijk toe. Hij droeg een overall en bemodderde
laarzen en geen helm. De brommer was een stuk
oud roest.
'Ik zoek een station,' zei Daniël.
De jongen knikte. 'Geen geld voor de bus?'
'Nee.'
'Oké. Spring d'r maar op, ik moet toch naar de stad.'
Daniël ging achterop zitten, zocht naar voetsteunen. De
jongen zag het. 'Die zitten er niet meer an. Voetjes van de
vloer.'
Hij trok zo snel op, dat Daniël bijna achterover sloeg.
Hij greep de jongen om zijn middel, groef zijn vingers in
het elastiek van de overall. De wind blies zijn haar recht
naar achteren.
'Hoe hard gaat dit ding?'
'Heb je haast?'
'Nogal.'
'Zeventig. Maar alleen op dit stuk. Verderop is het te
link.'
De jongen voerde de snelheid op en het geknetter werd
oorverdovend. Daniël keek naar het wegschietende asfalt
en genoot.
Zonder noemenswaardig vaart te minderen stoof de jongen
een kruising over. Achter hen werd geclaxonneerd.