Kortsluiting

proberen Mic.k te vinden. Mick zou niet te beroerd zijn hem
een paar nachtjes onderdak te geven. Misschien wist hij
zelfs waar Rosy uithing. En als hij het niet wist, dan wel
iemand anders. Mick kende iedereen.
Hij was wakker bij het eerste morgenlicht en ontbeet met de
likkoekjes, de sinaasappel en de boterhammen. De sinaas­
appelschillen stopte hij in zijn tas, bij de appel die als lunch
zou moeten dienen. Hij schudde de dekens uit, vouwde ze
netjes op en stopte ze terug in de kist.
De hele ochtend stond hij voor het raam, angstvallig de
bewolkte lucht in de gaten houdend. Als het ging regenen,
zetten ze natuurlijk geen voet buiten de deur.
De tijd kroop voorbij, en Daniël beet van louter frus­
tratie zijn nagels af tot op het leven. En toen, toch nog
onverwacht, ging de keukendeur open.
Twee grijze hoofden gleden langs de dakgoot. De deur
werd gesloten, een autoportier klapte dicht, een motor
werd gestart.
Hij luisterde naar de regelmatige brom. Ze hadden hem
laten repareren, hij liep nou als een zonnetje. Des te beter,
dan stonden ze tenminste niet over vijf minuten weer voor
de deur.
Er sloeg nog een portier, grind knarste en de auto reed
weg. Eindelijk. Daniël schoot in zijn jack en stapte in zijn
gympen. In zijn haast trok hij een veter kapot, en met tril­
lende vingers knoopte hij het losse eindje weer vast. Hij
herinnerde zich die keer dat hij mee zou gaan met een
schoolreisje, het gejacht en geren om op tijd te komen.
Want natuurlijk was Rosy te laat opgestaan. En hij wilde
mee, hij wilde zo verschrikkelijk graag mee dat het pijn
deed. Precies zo voelde hij zich nu.
Hij pakte zijn tas en trok het raam dicht tot op een kier.
'