Kortsluiting

Ze probeerden niet het luik te openen, ze kwamen niet eens
in de buurt.
Ze liepen heen en weer van de auto naar de keuken.
Kastjes werden open en dicht gedaan, het koffiezetapparaat
borrelde, zelfs het zuigende geluidje van de koelkastdeur
kon hij horen.
Dat kon hij horen omdat hij een gaatje in de vloer ontdekt
had waar een knoest in het hout had gezeten. Als je je
oor erop legde, werkte het bijna als een koptelefoon.
De rest van de dag bracht hij door met zijn oor op de vloer,
hopend dat de vrouwen nog een keer weg zouden gaan,
zodat hij kon ontsnappen.
Maar ze bleven thuis, aten, wasten af, dronken thee, aten
en wasten af.
Ten slotte gaf hij de moed op en kwam huiverend overeind.
Hij ging op het bed zitten en sloeg een deken om zich
heen. Doelloos staarde hij uit het raam. De schemering viel
en de wind stak op. De zolder begon te krimpen. Daniël
bewoog onrustig. Morgen ging hij weg, desnoods voor ze
wakker werden. Hij bleef hier geen dag langer opgesloten
zitten. Hij haalde zijn geld te voorschijn en telde het. Het
was nog steeds twintig vijfenzeventig.
Hij stond op, spreidde een deken over het luik en knipte
het licht aan.
Hij zou met de trein gaan. Niet nog een nacht in een
schuur of op een zolder. Niet nog een keer de kans lopen
een Grad tegen te komen. En zodra hij in de stad was zou hij
174