Kortsluiting

hammen uit, stopte ze in zijn jaszak en vouwde de zak weer
keurig dicht.
In een trommeltj e met Ot en Sien op het deksel zaten
koekjes. Likkoekjes, hij herkende ze aan de glimmend
geglazuurde kant. Hoe die dingen echt heetten, wist hij
niet. Rosy noemde ze likkoekjes. Ze was er dol op. Soms
aten ze samen in één keer een heel pak leeg. Zodra ik haar
gevonden heb, koop ik een pakje, dacht hij. Zal ze leuk
vinden.
Hij nam drie koekjes uit het trommeltje en kon de ver­
leiding niet weerstaan aan een ervan te likken. Het werd
ruw, als een kattetong, precies zoals hij het zich herinnerde.
De glazuurkant was helemaal kaal en hij beet net het
koekje doormidden omdat nu de lol eraf was, toen hij de
auto hoorde.
Hij keek naar het kleuterkoekje in zijn hand, naar de
deur, en intussen knerpten de wielen over het grind, werd
de auto gekeerd, een portier geopend.
Hij liet het koekje vallen, raapte het op, vloog naar de
deur, vloog terug om zijn tas van tafel te grissen.
Het luik viel dicht op het moment dat de keukendeur werd
geopend. Het viel te hard dicht, veel te hard, ze moesten
hem gehoord hebben, het kon niet anders. Hij knielde erop
met de idiote gedachte om ze tegen te houden als ze zouden
proberen het te openen.
173