Kortsluiting

zijn lip. Misschien zat een van de twee in die gezellige keuken,
lekker met een kop koffie en de krant.
'Goeiernorgen, mevrouw, ik kom kijken of er iets te eten
valt.'
Shit en nog eens shit.
Tien minuten luisterde hij, zijn oor op het luik. Toen
raapte hij al zijn moed bij elkaar en trok het open, langzaam,
centimeter voor centimeter. Er zat een soort pootje aan dat
vanzelf uitklapte, zodat het luik rechtop kon blijven staan.
Hij liet het pootje neer op een punt van de deken. Onder
hem bleef alles stil. Ze waren samen weg, niemand kon zo
lang geen geluid maken. Je kuchte een keer, je ritselde met
een krant, snoot je neus, liet een wind, wat dan ook.
Toch trok hij zijn jack aan en zijn gympen en pakte zijn
tas. Daarna liep hij brutaalweg de trap af en de keuken in.
Op de fruitschaal lagen nog maar twee bananen, maar
wel een stuk of zes appels, en zeven, acht sinaasappels. Hij
greep een appel en een sinaasappel en stopte ze in zijn tas.
In de koelkast lag een homp kaas onder een stolp, in
plastic stapeldozen lagen plakken ham en een stuk worst.
De worst was te link, de kaas ook, maar een plak ham
zouden ze niet missen. Hij propte de ham in zijn mond,
kauwde en slikte. In een glazen schaaltje zat een kliekje
macaroni en hij weifelde maar heel even. Eén handje, meer
niet. Netjes streek hij het oppervlak weer glad, likte zijn
vette vingers af. De macaroni plakte nog erger dan de banaan,
maar het was heerlijk, verrukkelijk, het liefst had hij
het hele schaaltje leeggegeten. Hij spoelde zijn mond onder
de kraan, dronk voorzichtig. Zijn maag bleef rustig, en hij
nam nog een paar forse slokken.
Hij keek uit het raam, maar er was niets te zien, dus
opende hij een voor een de keukenkastjes. In een ervan
stond een broodtrommel met een gesneden bruin brood
erin. De zak was al open geweest, en hij nam er twee boter-