Kortsluiting

zette hem voor het raam en klom erop. Het was precies de
goede hoogte.
Opgelucht kroop hij weer in bed.
Zijn maag wekte hem, vertelde hem heel duidelijk dat er
iets in moest, liefst direct. Even bleef hij stil liggen, genietend
van de warmte van het bed, het ontspannen gevoel in
zijn lichaam, alsof hij gewichtloos was. Loom rekte hij zich
uit. God, wat had hij een honger, het borrelde en bruiste
daarbinnen bij elke ademhaling.
Van beneden kwam geen gerucht. Hij wierp een blik op
zijn horloge. Over tienen. Sliepen ze nog? En wat voor dag
was het vandaag?
Moeizaam rekende hij terug. Het moest vrijdag zijn. Hij
keek opnieuw op zijn horloge.
SAT, stond daar, maar dat kon niet, er moest FR! staan.
FRI voor Friday. Hij schudde het, maar hardnekkig bleef
het op SAT staan. En het liep immers, kijk maar, het wees
twee minuten later aan dan zo-even. Hij was een dag kwijt,
tjezus, gewoon een dag kwijt, fft, weg.
Verwezen staarde hij voor zich uit. Was hij zo ziek geweest?
Geen wonder dat hij zo'n honger had. Opeens herinnerde
hij zich de banaan. Hij tastte in de zak van zijn jack.
De banaan, nog frisgeel toen hij hem van de tros had afgetrokken,
vertoonde nu zwarte vlekken op de schil. Hij pelde
hem en at hem op, het vruchtvlees plakte aan zijn droge
verhemelte, maar zijn maag was er blij mee.
Hij stond op en knipte het licht uit dat nog steeds brandde.
Voorzichtig haalde hij de deken weg van het luik. Hij
knielde en luisterde. Niets.
Hij liep naar het raam en keek. Het autootje stond er
niet. Boodschappen. Ze deden natuurlijk boodschappen
voor het weekend. De vraag was alleen: hoe lang waren ze
al weg? En waren ze samen weg? Besluiteloos beet hij op