Kortsluiting

Dat was geruststellend, maar aan de andere kant, wat als hij
naar de wc moest? Ofhonger kreeg? Dorst had hij nu al, en
een vieze smaak in zijn mond. Stom om niet wat water mee
naar boven te nemen. Hij gaapte, keek op zijn horloge.
Tien over twee. Rillend kroop hij weer onder de dekens.
De onderste voelde klam aan en rook muf. Een zweetlucht.
Een zieke lucht.
Toen hij opnieuw wakker werd, was het donker en moest
hij plassen. Hoe kon dat nou, hij had toch al dat water
uitgekotst?
Door het raam viel een bleke streep maanlicht, van beneden
kwam zwakjes het geluid van een tv. Hij spande zijn
oren in. Het klonk als het journaal, zou het acht uur zijn?
Behoedzaam sloop hij naar het raam en probeerde het
licht zodanig op zijn horloge te laten vallen dat hij de tijd
kon aflezen. Het leek het meest op vijf over acht. Dat zou
dus kloppen, maar dat betekende ook dat de vrouwen niet
meer weg zouden gaan. Ze klonken oud, vast geen types die
, s avonds de hort opgingen.
Zou er niet ergens een lichtschakelaar zitten? Maar als
het luik niet goed sloot, kon je beneden het lichtschijnsel
Z1en.
Hij bleef een poosje voor het raam staan, duwde het iets
verder open om wat meer frisse lucht binnen te laten. Zijn
wangen gloeiden en zijn hoofd was zwaar, maar die afschuwelijke
hoofdpijn was grotendeels verdwenen. Hij
klemde zijn benen tegen elkaar. Hij moest echt, verdomme,
maar dat raam zat te hoog.
Hij liep terug naar het bed, haalde er een deken af en
spreidde die uit over het luik. Daarna tastte hij net zo lang
rond tot hij een schakelaar voelde. Hij legde zijn vinger
erop, haalde diep adem en duwde.
Een ielig peertje gloeide op. Hij pakte de keukenstoel,