Kortsluiting

De paniek duurde niet lang, maar liet hem nat van het zweet
achter. Hij wreef hard over zijn gezicht. Flauwekul om je zo
druk te maken, het was maar een droom. Hij leek wel een
klein kind. Als hij wou, ging hij nu, op dit moment, naar
beneden. Wie zou hem beletten gewoon de gang door te
lopen en de voordeur open te doen? Die vrouwen zouden
zich een ongeluk schrikken, moord en brand schreeuwen,
maar dan was hij allang buiten. Het was amper honderd
meter naar de weg, een sprintje van niks.
Het was alleen vervelend dat zijn benen aanvoelden als­
of ze niet tot een sprintje van niks in staat waren, alsof ze
hooguit in staat waren hem te dragen tot het bed.
Hij trok het raam dicht tot op dezelfde kier als waarin hij
het had aangetroffen en schuifelde terug. Een plank kraak­
te, en nog een, en even bleef hij staan, luisterde. De stem­
men praatten gewoon verder, boven zijn hoofd kreunde
een dakspant, en hij, begreep dat dergelijke geluiden in zo'n
oud huis heel gewoon waren.
Hij zakte op het bed neer en trok zijn gympen uit. Mis­
schien moest er iets zwaars op het luik. Stel dat ze boven
kwamen, wie weet hoe vaak ze iets nodig hadden dat op
zolder stond. Voor het eerst keek hij aandachtig om zich
heen. Veel dozen, een kapstok met een paar ouwe jassen,
een spiegel in een krullerige houten lijst, een keukenstoel,
een kastje, twee stapels legpuzzels. Bijna lachte hij hardop.
In ieder geval zou hij zich niet hoeven te vervelen. Het zag
ernaar uit dat de:le zolder werd gebruikt voor het doel
waarvoor hij bestemd was: om ouwe rommel op te bergen.