Kortsluiting

Mocht niet meer van Mick. Dus ging ze alleen weg, en als ze
in een goede bui was, mocht je mee.
'Kom,' zei ze dan. 'We gaan samen feestvieren.'
In het café was ze altijd erg vrolijk en lief, je mocht
kiezen wat je wilde drinken, en als je honger kreeg, kocht ze
bitterballen of een tosti voor je. Dat was fijn, alleen viel je
soms zomaar in slaap, met je hoofd op een tafeltje, en de
volgende dag zat je met dikke ogen in de klas. Al met al leek
het eigenlijk niet zo erg op feestvieren. Maar toch was het
beter dan thuisblijven, want thuisblijven betekende onherroepelijk
naar bed. Naar de zolder, waar het altijd koud was
omdat het raampje niet goed sloot ...
Met een schok werd hij wakker. Het moest dicht, het raam
moest dicht.
Hij duwde de dekens van zich af en zette zijn voeten op
de vloer. Er zaten gympen aan die voeten, hij begreep niet
hoe dat kwam. De zolder klopte ook niet, er stonden de
verkeerde dingen en er was wel een raam, maar het zat op
de verkeerde plaats.
Beneden hem klonken stemmen, de ene hoog en licht, de
andere veel donkerder, bijna een mannenstem. Maar niet
Micks stem. Hij was niet op Micks zolder. Hij was ... Waar
was hij?
Hij liep naar het raam en stak zijn hoofd naar buiten.
Onder hem glansde het dak van een rood autootje, en toen
wist hij het weer.
De vrouwen waren terug. Ze waren teruggekomen, ze
praatten tegen elkaar en liepen heen en weer, en hij zat hier
boven hun hoofd, op de zolder. Opgesloten.
En schreeuwen kon niet. Net als vroeger.
168