Kortsluiting

onderweg leeggedronken, want dan gingen ze meteen naar
bed. Eigenlijk was dat wel prettig, dan kon Danny ook
slapen. Het was moeilijk om zo lang wakker te blijven.
Toch moest dat, het was absoluut noodzakelijk. Als je alleen
thuis was, en je viel in slaap, dan kon er van alles
gebeuren op de zolder. Schaduwen verschoven, dingen die
overdag doodstil stonden, begonnen geluid te maken en te
bewegen, altijd in de richting van je bed. Als je dan wakker
werd, stonden ze vlak om je heen, zo dichtbij dat je ging
schreeuwen.
Schreeuwen mocht niet, tenminste niet van Rosy. Van
Mick mocht het wel. Mick kwam naar boven, Mick deed het
licht aan, zodat je kon zien dat alles weer op zijn plaats
stond. Vliegensvlug ging dat, je begreep niet hoe het kon.
Mick haalde een glaasje water en bleefbij je zitten tot je bed
niet meer klam en akelig aanvoelde. Hij zong een liedje
voor je, liet de tatoeages op zijn armen zien en vertelde wat
ze voorstelden. Hij ging pas weg als je weer in slaap gevallen
was.
Dat was aardig van Mick, en als je aardig terug wou
doen, dan kon dat. Dan kon je 's ochtends zachtjes naar
beneden gaan en koffie voor hem zetten. Sterke zwarte koffie
die vreselijk stonk, maar die Mick lekker vond. Hij
dronk het op terwijl hij nog in bed lag en daarna stond hij
op. R6sy niet, die wou geen koffie, en wakker worden wou
ze ook niet. Rosy sliep de hele ochtend, zodat Mick je naar
school moest brengen. Rosy werd 's middags pas wakker.
Daarom bleef je meestal over. Alleen op woensdag ging dat
niet, dan was er 's middags geen school. Dat was lastig,
want aanbellen mocht niet zolang de gordijnen nog niet
open waren.
Mick was er soms 's middags niet, en 's avonds dikwijls
ook niet. Dan werkte hij . Achter de bar, zei Rosy. Eerst
ging ze wel eens helpen, 's avonds, maar later niet meer.