Kortsluiting

Deze keer werd hij niet wakker van de stemmen, noch van
de auto of van het geluid van de wc die doorgetrokken
werd. Hij hoorde zelfs het roepen niet: 'Hannah, kom eens,
het ruikt hier zo vreemd, zou er iets met het riool niet in
orde zijn?'
Hij hoorde niets, hij was ergens anders, bij Rosy, en bij
Mick.
'Die loopt op drie benen,' zei Mick toen hij de auto probeerde
te starten.
'Hij loopt niet op benen, Mick, hij rijdt op wielen.'
'Hij loopt op maar drie cilinders, Danny-boy, ik ga het
kreng verkopen, ik heb er nou genoeg van.'
Rosy wou niet dat Mick de auto verkocht. Rosy werd
boos. Als Rosy boos werd, begon ze eerst zachter te praten,
en als dat niet hielp, begon ze te schreeuwen.
Ze schreeuwde vaak. Hij kon het goed horen, ook al lag
hij op zolder in bed. Mick schreeuwde terug. Er werd op de
vloer gebonkt, er viel iets om, en daarna sloeg een deur
hard dicht.
Als de deur hard dicht sloeg, betekende dat dat Mick een
poosje wegbleef. Niet lang, een dag, twee dagen. Daarna
was hij er weer, een fles onder zijn arm. En Rosy was niet
meer boos, ze lachte en maakte grapjes, en als de fles leeg
was, gingen zij en Mick een nieuwe kopen. Als ze overdag
een nieuwe fles gingen kopen, waren ze gauw terug. Maar
als het avond was, moesten ze blijkbaar naar een winkel ver
weg, dan duurde het heel lang voor ze terugkwamen. Soms
zo lang dat het al nacht was. Dan hadden ze de fles zeker al
166