Kortsluiting

Toen het voorbij was, bleef hij zitten, zijn voorhoofd steunend
op de bril, zijn rug tegen de muur, een heerlijk koele
muur, precies goed, net als de vloer, die ook al zo prettig
zat.
Hij moest hier weg, natuurlijk, gewoon linkerbeen optrekken,
rechterbeen optrekken, het was doodeenvoudig en
hij zou het zo doen, zodra hij een beetje was uitgerust. Raar
dat je zo moe werd van overgeven. Maar nu was het over,
nu moest hij opstaan, de wc schoonmaken en naar buiten
lopen. Zijn tas stond buiten. Die moest hij niet vergeten. En
die vrouwen waren er ook nog, of eigenlijk waren ze er
niet, maar ze konden elk moment terugkomen.
De rand van de bril sneed in zijn huid, en hij verlegde
zijn hoofd een stukje. Even nog, heel even maar.
De derde keer dat hij zijn hoofd ophief, drong het tot hem
door dat het niet ging. Hij kon niet weg.
Hij hees zich op aan de wc en werd opnieuw misselijk
van de zurige lucht die eruit opsteeg. Hij spoelde door en
slingerde de gang op. Tas. Tas stond buiten. Tas moest
naar binnen. En dan? Mee naar de zolder. Zolder had een
luik. Poppetje gezien, kastje dicht.
De keukendeur zat niet echt op slot, was alleen maar dichtgetrokken.
Hij liet hem op een kier staan, zwabberde om
het huis heen, pikte zijn tas op, zwabberde weer naar binnen.
Deur netjes dicht. Wc-deur, was die dicht? Wc-deur
was dicht. Hij keek om de hoek. Schoon, soep van de vloer.
Tree voor tree, als een oude man, beklom hij de zoldertrap,
klapte het luik neer en kon zijn ogen niet geloven.
Een bed. Er stond een bed. Een bed met ouderwetse
koperen spijlen aan hoofd- en voeteneind en met een matras
erop. Het mooiste bed dat hij ooit gezien had. Ernaast
stond een kist, en hij wist al dat daar dekens inzaten nog
voordat hij de deksel had opengeklapt.