Kortsluiting

genlucht stroomde naar binnen en maakte zijn hoofd wat
helderder.
Het huis was een verbouwd boerderije, het rieten dak
zo laag dat hij het met zijn hand zou kunnen aanraken.
Hij keek er een poosje naar. Er was niemand meer, dat
voelde hij. Die twee vrouwen woonden daar samen, en nu
waren ze weg en voor ze terugkwamen, moest hij binnen
zijn. Hij kon niet verder voor hij iets gedronken had.
Langzaam liep hij om het huis. Aan de achterkant lag een
flinke lap grond, deels siertuin, deels moestuin. Op een
grasveldje stond een kippenhok met een ren met een stel
kippen erin die opgewonden begonnen te kakelen toen ze
hem zagen.
Er was een voordeur die er uitzag alsofhij nooit gebruikt
werd; de verf te glimmend, de koperen deurknop te blinkend
gepoetst.
De keukendeur lag aan de kant van de schuur. Ervoor
stond een paar rubberlaarzen in een kleine maat. Een damesmaat.
Hij voelde aan de deurklink. Op slot natuurlijk.
Door het keukenraam zag hij kopjes en borden in de gootsteen
staan. Hij likte langs zijn gesprongen lippen. Water.
Zijn hele twintig gulden vijfenzeventig voor een glas water.
En hij zou het krijgen ook, al moest hij er een ruit voor
inslaan. Tegen beter weten in probeerde hij de voordeur.
Links en rechts van de deur waren ramen, net als het keukenraam
hermetisch gesloten. Hij liep terug naar de zijkant
en keek naar het dak. In het midden zat een raam, een steekraam.
Een steekraam dat op een kier stond.
Hij zette zijn tas tegen de muur, greep de dakgoot beet
en begon zich op te hijsen.
Trillend en zwetend hing hij voorover tegen het steile dak,
een hand om het raamkozijn geklemd. Hij trok het raam zo
ver mogelijk open.