Kortsluiting

Er gebeurde niets, en voetje voor voetje schuifelde hij
verder. Zijn hand raakte een stoel, een tuinstoel. Er lag een
schuimrubber kussen in. Hij trok het eraf en legde het op de
grond. Er stond nog een stoel, met eenzelfde soort kussen.
Hij legde het op het eerste. Samen vormden de kussens een
matras van zo'n tien centimeter dik.
Daniël ging liggen, propte zijn tas onder zijn hoofd en
viel onmiddellijk in slaap.
Hij werd wakker van het geluid van stemmen en het gehoest
van een automotor die niet wilde starten.
Een portier ging open.
'Ik bel wel een.'
'Nee, wacht, hij is gewoon koud, ik krijg hem wel aan de
praat.'
'Ja maar, Hannah, het is elke keer hetzelfde liedje.'
'Ik rijd straks wel even langs de garage om een afspraak
te maken. Kom nu, Mar, we zijn al laat.'
Het portier klapte dicht, de motor pruttelde en sloeg aan,
draaide toen stationair, maar met een onregelmatige brom.
Die loopt op drie benen, dacht Daniël.
Banden knerpten, grind spatte op.
Pas toen hij de auto niet meer hoorde, probeerde hij
overeind te komen, eerst op zijn knieën. Hij greep zich vast
aan een tuinstoel en wachtte tot de duizeling was weggetrokken.
Zijn oogballen schuurden in hun kassen, alsof er
zand tussen zat. Hij verdraaide zijn ogen voorzichtig, met
kleine stukjes, als een hagedis.
Door een klein raam vielen zonnestralen schuin naar
binnen, stofdeeltjes dansten in de baan van licht. De schuur
bevatte de normale dingen; gereedschap, emmers, plantenpotten,
een grasmaaier.
Daniël bukte zich en legde de kussens terug in de stoelen.
Hij liep naar de deur en trok hem open. De frisse mor-
161