Kortsluiting

ten. De achtertuin was diep maar smal - een stads tuin. In
het grasveld hieven madeliefjes onbekommerd hun platte
gezichtjes op naar de zon. Een merel trok, zich schrapzettend,
een worm uit de grond, nam hem mee naar het klinkerpaadje
en hakte hem handig in stukjes. Met een snavel
vol kronkelende elastiekjes vloog hij weg.
Achterin de tuin stond een knoestige appelboom, het
jonge blad teergroen, de bloesem als confetti verstrooid
rond de stam.
Die boom zou je 's zomers horen ruisen, dacht Daniël.
Alsof je in een bos woonde. Hij hield van bomen; ze bleven
waar ze waren en veranderden niet. Ze groeiden weliswaar,
maar langzaam, en terwijl ze groeiden, werden ze aldoor
sterker.
In de tuin links torste een stenen juffrouw in een geplooid
gewaad een schaal boven haar hoofd, in de rechtertuin
schitterde water.
Hij draaide zich om naar de kamer, maar zag hem niet.
Andere kamers zag hij; met gescheurd linoleum op de
vloer, met te veel bedden en te weinig kasten, met slaapzakken
en stapels kleren in een hoek, kamers die roken naar
ongewassen lichamen en naar slaap.
Deze kamer rook naar verf, en naar gestreken katoen. '
En hij was van hem. Hij kon de deur afsluiten - de sleutel
stak in het slot. Deze kamer was van hem. Voor het eerst in
zijn leven, of voor het eerst zolang hij zich kon herinneren,
had hij een eigen kamer.
Hij haalde zo diep adem dat het pijn deed.
17