Kortsluiting

23
De maan was oranje als een lampion in een kinderoptocht.
Hij liep in de richting van het volgende dorp, voortdurend
omkijkend. Een keer doemden er koplampen op, en
hij stapte onmiddellijk de berm in, liet zich vallen in een
greppel. De auto zoefde zonder vaart te minderen voorbij,
maar pas toen de achterlichten in de verte verdwenen waren,
durfde Daniël zich op te richten.
Zijn rechterarm voelde aan alsof hij in brand stond. Hij
hing de tas aan zijn linkerpols en stopte zijn handen in zijn
zakken, drukte zijn ellebogen tegen zijn zijden om het onbeheerste
schokken van zijn lichaam tegen te gaan.
Hij besefte dat hij naar binnen moest, ergens, een
schuur, een stal, het gaf niet wat. Liggen. Slapen. Vergeten.
Bijna was hij het grindpad voorbij gelopen. Het lag aan de
rechterkant van de weg en leidde naar een groot huis of een
kleine boerderij, dat was op deze afstand niet te zien. Hij
zocht naar een bordje 'pas op de hond', maar zag er geen.
In het huis brandde licht, ernaast stond iets dat op een
schuur leek. Hij besloot het erop te wagen.
Halverwege ging hij naast het pad lopen, bang dat zijn
knerpende voetstappen hem zouden verraden.
De schuurdeur zat niet op slot en zwaaide geruisloos open.
Binnen was het aardedonker en met uiterste behoedzaamheid
zocht hij zijn weg, de handen voor zich uitgestrekt,
tastend naar eventuele obstakels. Zijn voet stootte
tegen een voorwerp dat rinkelend verschoof, en met ingehouden
adem bleef hij staan.
160