Kortsluiting

'Daniël,' fluisterde Grad. 'Danny .. .'
Daniël schoot overeind, trapte de dekens van zich af,
struikelde het bed uit.
Grad stond recht. 'Hé, wat ... '
'Weg,' zei Daniël verbeten. 'Donder op! Ouwe vie .. .'
Dezelfde hand sloot nu als een klem om zijn arm. De
lichte ogen waren zo hard als kiezels, de pupillen kleine
zwarte spijkerkoppen.
'Pas op je woorden, jongen. Voor wat hoort wat, dacht
ik.'
Daniël zweeg.
De hand begon te draaien, rechtsom, langzaam, langzaam.
'Jij bent wel wat gewend, toch?' zei Grad zachtjes.
De hand draaide, draaide. De vingers namen Daniëls
huid mee. Rechtsom, rechtsom, de huid begon te gloeien,
heet, heet, rechtsom. Daniël zweette. Hij perste zijn lippen
op elkaar. Schreeuwen had geen zin. In plaats daarvan paste
hij de tactiek toe die nog nooit gefaald had.
Hij ramde zijn knie omhoog.
Grad schreeuwde wel. Hij liet Daniëls arm los, sloeg
dubbel en begon te kokhalzen.
In één beweging graaide Daniël kleren en tas naar zich
toe. Geen tijd voor schoenen en sokken. Trap af. Keuken
links.
Keuken door. Buitendeur. De buitendeur zat op slot.
Verwilderd keek hij om zich heen. De keuken was keurig
opgeruimd, het aanrecht leeg, de gootsteen blinkend. Een
rood-wit geblokte theedoek hing huiselijk over de radiator.
Gestommel.
Daniël sprintte de gang in. De voordeur zat ook op slot,
maar de sleutel hing ernaast, aan een haakje.
Geluiden op de trap.
De sleutel gleed soepel in het slot, draaide.
De deur bleef dicht. W aarom? Waarom?