Kortsluiting

'Daar heb ik geen geduld voor, om stil te zitten.'
'0, maar je zou niet hoeven stilzitten. En trouwens, vanmiddag
had je geduld genoeg om urenlang onkruid uit te
trekken en plantjes in de grond te zetten. Denk er maar eens
over. Als je wilt, kun je wel een paar dagen blijven. Dan
kun je ook wat bijkomen van alles. Wat dat dan ook is.'
Daniël mompelde iets.
'Ik slaap hiernaast. Daar is het wel groter,' zei Grad lachend.
'Dit is best,' zei Daniël. Hij wachtte tot Grad zou weggaan,
maar die bleef staan.
Kan het mij ook schelen, dacht Daniël. Hij trok zijn jack
uit en zijn sweater, ging op het bed zitten en trok zijn sokken
en gympen uit. De sokken roken onfris, haastig propte
hij ze in de gympen. Hij stroopte zijn spijkerbroek af en
kroop in bed.
'Moet dat T-shirt niet uit?' vroeg Grad. 'Trek je niets
van mij aan, hoor. Mannen onder elkaar, zullen we maar
zeggen.'
'Nee, ik slaap liever zo, ik draag nooit pyjama's.'
'Maar die deken is niet zo dik, wacht, ik leg deze er wel
bij.'
Hij spreidde de deken uit, stopte hem in aan het voeteneind
en ging op de rand van het bed zitten.
'Beter zo?'
Daniël knikte. Grad bleef hem aankijken, de ogen half
dichtgeknepen.
'Mooie schedel ook.' Hij legde opnieuw zijn hand op
Daniëls hoofd. 'Je zou me een groot plezier doen als ...
Enfin, we hebben het er nog wel over. Jochie, je gloeit
helemaal.' De hand bleef liggen, streek zijn haren weg van
zijn voorhoofd.
Daniël lag doodstil, zijn ogen half dicht. De hand verplaatste
zich, streelde langs zijn oor, gleed af naar zijn hals,
de vingers kropen onder de rand van zijn shirt.