Kortsluiting

'Ben jij dat, jongen?' vroeg Grad.
Daniëls hart zat in zijn keel. Hij antwoordde niet.
Het licht floepte aan, een kaal peer* aan het plafond.
Grad lachte zach*s toen hij Daniëls schrikogen zag.
'Ik meende iets te horen.'
'Ik .. .'
'Ik dacht wel dat je terug zou komen,' zei Grad. Hij
leunde tegen de deurpost. 'Waar zou je anders naartoe
moeten?'
'De bus . . . '
'De bus stopt alleen midden in het dorp.' Grad stak zijn
handen in zijn zakken. 'En hij gaat ook niet om kwart over
acht. In feite rijdt hij helemaal niet meer na achten.'
Daniël zei niets.
'Je moet het zelf weten,' zei Grad. 'Maar als ik jou was,
kwam ik binnen om in een behoorlijk bed te slapen.'
'Ben je dan niet . . . '
'Kwaad? Nee, waarom zou ik? Ik had allang gezien dat
er iets niet klopte. Iemand die traint voor een wandeltocht
neemt geen extra spijkerbroek mee.'
Hij hurkte naast Daniël. 'Wat denk je ervan? Zou je niet
liever kiezen voor een zachte matras?'
Daniël greep zijn tas. 'Ik kan best . .. Ik ga liever . .. '
'Je bent snipverkouden, joh,' zei Grad zach*s. 'Je
wordt doodziek op die koude vloer. Kom, ik geef je iets
warms te drinken. Je hoeft me niets te vertellen, ik zal je
niet uithoren, ik wil alleen een beetje voor je zorgen.'
Hij legde een arm om Daniëls schouders en trok hem
overeind. Daniël liet zich meevoeren, de schuur uit, de keu­
ken door, de kamer in, waar nu een vuur brandde in de
open haard.
'Ik ben zo terug.'
Daniël ging op de grond zitten en liet zich schroeien
door de vlammen. Zijn hoofd bonkte, de druk achter zijn