Kortsluiting

De wijn maakte zijn hoofd licht en zijn verhemelte
stroef, maar smaakte toch goed bij het vlees en de salade
waarin olijven en zelfs druiven zaten.
Grad hield hem het stokbrood voor. 'Is de biefstuk niet
te rood? Ik heb hem gegrilld, je moet er zelf nog zout op
strooien. Wil je zeezout of gewoon?'
'Zeezout?'
'Ja, kijk.' Hij schudde een paar korrels uit een strooier.
'Veel grover, zie je wel? Maar heel smakelijk. Probeer het
maar.'
Hij hield het gesprek gaande, vertelde over reizen die hij
gemaakt had, over Florence, 'de mooiste stad van de wereld',
over Parijs, waar je dagen in het Louvre kon doorbrengen
zonder uitgekeken te raken.
Daniël luisterde en knikte, kauwde op zijn biefstuk, weigerde
een tweede glas wijn en begon zich met de minuut
ellendiger te voelen. Ten slotte legde hij zijn mes en vork
neer. 'Ik moet nu echt naar huis.'
Grad keek op zijn horloge. 'Hemel, het is al bij achten.
Moet ik je even wegbrengen? Je woont toch in de buurt?'
'Hoeft niet.' Daniël stond op.
'Maar worden je ouders niet ongerust?'
'Nee, dat is wel in orde.' Hij moest hier weg, voor het
niet meer ging. Op onzekere benen schoof hij de gang in.
Op de mat voor de keukendeur strikte hij zijn gympen.
'Eh, bedankt voor alles.'
Grad legde een hand op zijn schouder. 'Jij bedankt voor
je gezelschap. Kom nog eens terug. Ik hou van jonge mensen
om me heen.'
Daniël knikte vaag. Hij liep het schemerige pad af en
wurmde het hek open. Hij keek om.
Grad stak een hand op. 'Tot ziens!'
Voor het geval Grad hem nakeek, liep hij een eindje terug