Kortsluiting

viel het misschien nog mee. Hij bukte zich om zijn sweater
uit zijn tas te halen.
Grad kwam binnen met borden en bestek. 'We kunnen
over vijf minuten aan tafel. Zal ik wat muziek opzetten?
Waar hou je van?'
'Maakt me niet uit.'
'Natuurlijk maakt dat uit. Maar laat ik de vraag omdraai­
en. Is er iets waar je een hekel aan hebt?'
'Draaiorgels.'
Grad schoot in de lach. 'Laat dat nu het enige zijn wat ik
niet in huis heb. Eens kijken, bij een lichte maaltijd hoort
niet al te zware muziek.'
Hij knielde bij de stereo-installatie. Hij droeg nu een
glanzend zwart overhemd, open aan de hals, een lichtgrijze
broek en soepele zwarte schoenen.
Zachte iluitklanken dreven door het vertrek, en opeens
zag Daniël de kamer van J esse en Marja voor zich. De be­
haaglijke bank, de kaalgesleten vloer, de gezellige eethoek
waar de stoelen altijd schots en scheef om de tafel stonden.
Grad keek naar zijn gezicht. 'Fluit is niet je favoriete
instrument?'
Daniël schudde zijn hoofd. 'Laat maar,' zei hij schor.
Grad stak kaarsen aan, ontkurkte een fles rode wijn.
'Ook een glas?'
Daniël knikte. 'Een beetje.'
Ze zaten tegenover elkaar, als in een restaurant. De wijn
fonkelde in de glazen, het bestek schitterde, de borden had­
den een goudkleurige rand. Daniël voelde zich alsof hij in
een toneelstuk meespeelde, zo onwerkelijk was dit alles.
Wat een geluk dat ik intussen behoorlijk heb leren eten,
dacht hij terwijl hij het mes zette in zijn biefstuk. Naast zijn
bord lag een servet, en hij herinnerde zich dat je voor je
dronk eerst je mond hoorde af te vegen.