Kortsluiting

'Veel te veel.'
Grad trok een portefeuille uit zijn broekzak. 'Nee nee,
alsjeblieft. Je hebt me echt geholpen. Anders had ik morgen
opnieuw aan de slag gemoeten. Maar kan ik je verleiden? Ik
heb een kostelijke biefstuk liggen die voor mij eigenlijk te
groot is.'
Daniël weifelde. Grad zag zijn aarzeling.
'Je moet misschien naar huis? Ach, weet je wat het is, ik
ben eraan gewend alleen te zijn, maar ik heb er altijd een
hekel aan gehad om alleen te eten. Eten is een sociale bezigheid,
dat moet je in gezelschap doen.'
Onhandig stonden ze tegenover elkaar. Daniël zag op
Grads gezicht een spanning die hij niet begreep. Had die
man zo'n behoefte aan gezelschap? Nou ja, als je altijd in je
dooie eene zat ...
'Goed,' zei hij. 'Maar om acht uur moet ik weg.'
'Dan kun je de bus halen van kwart over,' begreep Grad.
Daniël knikte.
'Dan ga ik nu aan de slag. Maak jij het je binnen maar
gemakkelijk, doe of je thuis bent. Er liggen cd's, en er zijn
tij dschriften.'
'Kan ik helpen?'
'Geen sprake van, je bent mijn gast. Die biefstuk is zo
gebakken, en voor een salade draai ik mijn hand niet om:
Stijfjes zat hij op het leer, luisterend naar de geluiden die uit
de keuken kwamen.
Half en half had hij spijt op de uitnodiging te zijn ingegaan.
Wat deed hij hier bij die wildvreemde vent? Maar aan
de andere kant: een gratis maaltijd was nooit weg, en bovendien
had hij geen greintje energie meer. Zijn hoofd
voelde aan alsof het met watten was gevuld, en het koele
leer van de bank maakte hem rillerig. Dat kon nog leuk
worden vannacht. Hoewel, als alles liep zoals hij het wilde,