Kortsluiting

Grad zette een glas voor hem neer. 'Hou je van schilderkunst?'
Daniël haalde zijn schouders op. 'Weet ik niet. Nooit
over nagedacht.'
'Maar je hebt toch wel een mening?'
'Ik vind dit wel mooi. Mooier dan wanneer het iets voorstelt.'
Grad boog. 'Dank voor het compliment.'
'Heb je ze zelf geschilderd?'
Grad knikte. 'Ik heb er nu eindelijk de tijd voor. Twee
jaar geleden heb ik mijn bedrijf verkocht, en sindsdien
schilder ik. Ik heb altijd schilder willen worden, maar je
weet hoe dat vroeger ging. Een vak moest je leren. Van
artistieke fratsen moesten mijn ouders niets hebben. Ik
neem het ze niet kwalijk, al heb ik wel lang moeten wachten
voor ik eindelijk kon doen wat ik het liefst wilde.'
Daniël dacht aan het gedicht van Nijhoff. Hoe was het
ook weer?
En telkens als ik even
knikte dat ik het wist,
liet hij het water beven
en het werd uitgewist.
Misschien zat Nijhoff ernaast. Misschien kon je toch je dromen
bewaren en ze later werkelijkheid zien worden.
'Vind je het leuk om m'n atelier te bekijken?' vroeg
Grad. 'Neem je glas maar mee.'
Buiten stapte hij in zijn laarzen. Daniël trok zijn gympen
aan, maar liet de veters los.
Grad liep naar een schuur die een eindje van het huis af
lag en duwde de deur open.
'Stel je er niet te veel van voor. Het blijft een schuur.
Maar ik heb er een dakvenster in laten zetten, dus het licht is
goed.'