Kortsluiting

'Als je wilt pauzeren, zeg je het maar. Moet je nog ver
lopen, straks?' Daar had je het gedonder. Hij wist niet eens
meer hoe de naam van het volgende dorp was.
'Misschien neem ik de bus.'
'Wanneer is die wandeltocht?'
'Over een paar weken pas.'
'Gek, ik heb er niets over in de krant gelezen.'
'Het gaat van de school uit. Zal ik die laatste doen?'
Grad rechtte zijn rug. 'We schieten lekker op. Als we zo
doorgaan, kan het er allemaal vandaag nog in. Of wordt dat
voor jou te laat?'
Daniël keek op zijn horloge. Half vijf.
'Nee, dat lukt wel.'
Tegen zessen sloegen ze de aarde van hun knieën. Grad
knikte tevreden.
'Mooi gezicht toch altijd, dat frisse jonge spul. Iets drinken?'
'Graag.' Als hij daarna maar met geld over de brug
kwam, dan kon hij weg. Terug naar die snackbar in het
dorp, een patatje kon er nu wel af. Bovendien moest hij nog
een slaapplaats zien te vinden.
'Loop even mee naar binnen, dan. Vind je het erg om je
schoenen buiten te laten staan?'
Het huis was oud van buiten, maar nieuw van binnen. Daniël
boende zijn handen schoon onder een hi-techkraan in
een lichte keuken met alle mogelijke apparatuur. De kamer
was groot en leek nog groter door de lichte parketvloer en
de schaarse meubilering. Een dubbele zwartleren bank, een
grote glazen tafel op chromen poten. Overal hingen schilderijen,
in alle mogelijke afmetingen. Daniël bekeek ze
aandachtig. Ze deden hem denken aan de sèhilderijen die
bij Jesse en Marja hingen; doeken in felle kleuren, met brutale
penseelstreken opgezet.
147