Kortsluiting

'Heb je geen zin me een handje te helpen? Kun je je
zakgeld een beetje opkrikken. Of wordt er op je gewacht?'
Hij schudde zijn hoofd. Nee, er wachtte niemand op
hem. Er was alleen de onrust in zijn lijf die hem voortdreef,
het verlangen Rosy te zien. Maar tegelijkertijd was er de
angst voor hoe hij haar zou aantreffen. En een paar gulden
extra kon hij goed gebruiken . .'. Hij knoopte zijn jack los en
legde het naast zich neer.
'Oké. Zeg maar wat ik doen moet.'
'Het is doodeenvoudig. Kuiltje graven, plantje erin, aarde
stevig aandrukken. Als alles erin staat, moet het begoten
worden, maar zover zijn we nog niet.'
Hij stak zijn hand uit, zijn lichte ogen twinkelden in zijn
bruine gezicht. 'Voor de goede orde: ik ben Grad. Mag ik
jouw naam weten? Dat werkt prettiger.'
'Daniël.'
Ze werkten gelijk op. Grad was niet jong meer, Daniël
schatte hem op een jaar of zestig, maar hij was mager en
pezig en blijkbaar gewend aan dit soort werk. Al zou je dat
aan zijn handen niet zeggen. Die waren weliswaar vuil,
maar goed verzorgd, de nagels gevijld, de huid glad. Aan
zijn pink droeg hij een zegelring.
Na een uur had Daniël het gevoel dat zijn rug in tweeën
brak, maar hij werkte stug door. De knieën van zijn spijkerbroek
waren zwart van de nog vochtige grond. Zijn hoofd
bonsde, de zon brandde in zijn nek en zijn T-shirt plakte
aan zijn lijf. Ten slotte trok hij het uit. Grad bekeek hem
aandachtig, zo aandachtig dat hij zich er onl?ehaaglijk onder
voelde.
'Pas maar op dat je niet verbrandt. Je bent wel donker,
maar je huid is vrij licht.'
Zelf droeg hij een zware ribfluwelen broek en een overhemd
van stevige stof, maar hij scheen geen last van de
warmte te hebben.