Kortsluiting

de overkant. Snackbar 't Pleintje. Op een sandwichbord op
de stoep stond: Als u gaat winkelen, kom dan bij ons koffiedrinken.
Daniël grinnikte binnensmonds. Dat moest natuurlijk
zijn: 'Als u gaat winkelen, kom dan bij ons koffiedrinkelen. '
Het herinnerde hem aan die Chinees die vroeger naast het
café zat waar Mick werkte. Die had een bordje voor de
ramen hangen: Wij bezorgen u gratis thuis.
Hij rekte zich. Misschien kon hij nog even langs die
groentewinkel lopen en zichzelf wat gratis fruit bezorgen.
Knagend op een appel wandelde hij het dorp uit. In de tuin
van een van de laatste huizen was een man aan het werk. Hij
keek op toen Daniël langs liep.
'Middag.'
Daniël keek op zijn horloge. Bijna half twee. Had hij zo
lang op die bank gezeten?
De man lachte en wees naar de zon. 'Daar heb ik geen
horloge voor nodig.'
'Waarvoor?'
'Om te weten hoe laat het is. Het is rond half twee, klopt
dat?'
Daniël lachte terug. 'Yep.'
De man stak zijn spa in de grond en rechtte zijn rug.
'Wie hard werkt, heeft eerder recht op een biertje dan wie
stilzit.'
Daniël keek naar de lange voren.
'Moet het een moestuin worden?'
'Het IS een moestuin,' corrigeerde de man. 'Tijd om de
spullen in de grond te zetten. Het is er nu het weer voor.'
Daniël knikte. Die vent zou wel weten waarover hij het
had. Hij trok zijn jack uit en knoopte het om zijn middel.
'Ook trek in een glaasje?' vroeg de man. 'Je hebt het
warm, zo te zien.'
144