Kortsluiting

Het dorp had zoals alle dorpen een kerktoren. Daniël hield
zijn ogen erop gevestigd terwijl hij de laatste kilometer aflegde.
De kerk lag middenin het dorp en er tegenover was een
ba,kker. De bakkersvrouw was in druk gesprek gewikkeld
met een klant. Daniël wachtte geduldig, intussen de vitrine
bestuderend. Krentenbollen, witte broodjes, bruine bolletjes.
Hij haalde zijn tong langs zijn ongepoetste tanden.
Een halfje bruin, gesneden, dat was het goedkoopst. En
daar moest hij twee dagen mee doen, besloot hij. Die pleisters
waren een rib uit zijn lijf geweest.
De bakkersvrouw haalde haar dikke deegkleurige armen
van de toonbank.
'Zeg het maar.'
Buiten ging hij op de stoeprand in de zon zitten en telde het
aantal snee*s. Twaalf. Dus nu drie en vanavond drie.
Bijna zonder te kauwen slikte hij het brood door. Daarna
had hij het gevoel dat hij nog maar net begonnen was. Melk.
Hij moest aan een liter melk zien te komen.
Hij sjouwde door het dorp, maar vond alleen eenzelfde
soort supermarkt je als dat van de vorige dag.
Met een pak magere melk (scheelde twintig cent met een
liter volle) streek hij op een bankje neer. Hij trok het karton
open en klokte de liter achter elkaar naar binnen. Een poosje
bleef hij rustig zitten, en met dè zon steeg ook zijn humeur.
Zijn maag was vol, zijn blaren kwamen tot bedaren,
zijn spieren had hij los gelopen el1 hij had in totaal al zo'n
zestig kilometer afgelegd. Als hij niet zo'n snotkop had, zou
hij zich bijna goed voelen.
Hij leegde zijn broekzakken en telde zijn geld. Nog
twintig vijfenzeventig. Het ging harder dan hij gedacht
had. Maar dat kwam natuurlijk ook door die pleisters. Vandaag
geen warme hap. Hij keek naar de snackbar schuin aan
1 43