Kortsluiting

21
Het was droog toen hij wakker werd. _ Hij rekte zich uit en
kwam stijfjes overeind. De weilanden lagen te stomen in de
zon. Naast de auto graasde vredig een koe. Ze hiefhaar kop
en keek hem van onder haar korte rechte wimpers aan met
dezelfde blik als het meisje achter de kassa.
'Goeiernorgen,' zei Daniël zachtjes.
Ze loeide klaaglijk, tilde haar staart op en spoot een
schuimende straal recht tegen het raampje.
Hij barstte in lachen uit.
'Hé, Klara, hou je een beetje in.'
Zijn jack en gympen waren zo goed als droog, maar de
spijkerbroek was nog vochtig. Hij rolde hem op en propte
hem met de sokken in zijn tas. Hij opende het portier en
klom met stramme benen naar buiten.
Tien kilometer moest in twee uur te doen zijn. Mits je fit
was. Daniël was niet fit. Zijn spieren deden pijn, zijn blaren
gloeiden en achter zijn ogen zat een onaangename druk. Hij
probeerde zijn neus te snuiten en werd duizelig.
Kou gevat, natuurlijk. En-honger had hij ook, zijn maag
deed zeer van de honger.
Langzaam sukkelde hij voort. De smalle asfaltweg strekte
zich kaarsrecht voor hem uit. Er leek geen eind aan te
komen. Verkeer was er nauwelijks. Af en toe passeerde
hem een auto, en eenmaal moest hij in de berm gaan lopen
om een boer op een tractor te laten passeren. De man stak
groetend zijn hand op.
'Geef me liever een lift, druiloor,' schreeuwde Daniël.