Kortsluiting

In de badkamer zei Marja: 'Raar) het ruikt hier naar afwasmiddel.
Pim zal toch niet een van zijn experimenten
hebben uitgevoerd?'
Ze lachte naar Daniël die tegen de deurpost leunde.
'Alles wat hij leest) wil hij ook uitproberen. Ik hoop niet
dat hij vandaag of morgen een boek over springstoffen in
handen krijgt.'
Daniël liet zijn weekendtas aan zijn pink heen en weer
zwaaien.
'Ik denk, eh ... Ik wou gisteravond mijn spijkerbroek ...
Maar ik kon geen wasmiddel vinden.'
Marja vertrok geen spier. 'Het is een prima vervangingsmiddel.
Ontvet als de beste.'
'Ja.' Hij lachte opeens. 'Maar wel veel schuim.'
Ze klopte op de wasmand. 'Voortaan gooi je alle spullen
die je gewassen wilt hebben) gewoon hierin. Vroeg of1aa
komt het dan vanzelf in orde.'
Ze liep voor hem uit en opende links en rechts deuren.
'Mijn leskamer, onze kamer, Mariekes kamer, en hier
slaapt Pim.'
Hij wierp een vluchtige blik naar binnen. Ruime kamers,
met hoge plafonds.
'De regel is dat je je eigen kamer onderhoudt,' zei Marja.
'Dat geldt voor iedereen hier, al zou je dat zo niet zeggen.
Je kamer is jouw domein. Dat houdt in dat niemand zonder
meer binnen mag komen.'
Ze beklommen de nauwe zoldertrap; Daniëls tas bonkte
tegen de treden.
Ze opende een deur met ouderwetse panelen, vers in de
lichtgrijze verf gezet. Daniël stommelde achter haar aan
naar binnen.
Het eerste wat hem opviel, was het licht. De zon scheen voluit
door de ramen van de ouderwetse dakkapel, streek nog net
langs een van de schuine wanden) betimmerd met schrooes.