Kortsluiting

'Is dit om je wimpers te knippen?'
Ze giechelde weer. 'Toe nou, zo meteen komt meneer In
't Veld en dan ben ik de klos.'
Hij knipte tien stukjes pleister af. Vol verbazing keek ze
toe.
'Heb je zoveel blaren?'
Hij knipoogde. 'Op al m'n tenen. Vandaar, snap je?'
Ze stak het schaartje in de zak van haar winkeljas.
'Schiet nou maar op.'
'Bedankt.' Hij wuifde nog eens bij de deur. Ze zwaaide
hartelijk terug.
Het dorp was niet een dorp zoals hij het zich had voorgesteld.
Het bestond in feite uit maar één lange straat die
plotseling ophield. Behalve de kleine supermarkt beschikte
het over een bakker. Niks melkboer die romantisch met
rammelende flessen langs de deuren ging, en, wat vervelender
was, maar twee boerderijen, allebei ver van de weg
gelegen, en allebei met een bord aan het toegangshek: pas
op voor de hond.
Wat er wel was, was een autowrak. Het stond gek genoeg
midden in het weiland. De buitenkant was zwart geblakerd,
alsof de auto in brand had gestaan. De voorruit
ontbrak, maar de zijramen en achterruit waren heel.
Het volgende dorp lag dik tien kilometer verder, en ondanks
de pleisters voelden de randen van zijn gympen aan
alsof ze waren afgezet met prikkeldraad.
Daniël sprong over het slootje dat de weg van de weilanden
scheidde. De zware klei zoog zich aan zijn zolen vast
en hij stapte middenin een koeievlaai, maar hij was te moe
om zich er druk over te maken.
Hij wrikte het rechterportier open en keek naar binnen.
Als er ergens bloed lag, was hij meteen weer vertrokken.
De bekleding was geschroeid, maar er lag nergens