Kortsluiting

verderop, en toen hij er eindelijk was, liep hij de eerste de
beste winkel binnen en zocht naar pleisters.
Het was een zelfbedieningszaak, klein maar goed gesorteerd.
De pleisters hingen naast de scheermesjes. Een supermarkt
met gevoel voor humor. Er zat een meter pleister
in een doosje. Dat mocht ook wel voor die prijs, dacht hij
zuur.
Was het gek om om een schaar te vragen? Ja, natuurlijk
was dat gek. Maar het zou wel moeten. Met die hielen kwam
hij geen stap meer vooruit.
'Een schaar?' Het meisje achter de kassa had zachte blauwe
ogen en een mond die een beetje openstond. 'We verkopen
alleen nagelschaartjes.'
'Ik wil er niet een kopen, alleen maar even lenen.'
Ze schudde haar hoofd. 'Dat gaat niet. Ze zitten verpakt.'
Hij keek haar smekend aan. 'Ik train voor een wandeltocht,
en ik moet nog terug naar huis lopen, maar ik heb
zulke blaren.'
Hij kon haar hersens bijna zien werken. 'Ja, ik weet
niet. . . '
'Heb je zelf niet een schaartje bij je?'
Haar blik klaarde op. 'In mijn tas. Maar die staat achter
en ik mag hier niet weg.'
'En als je nou naar de wc moet?'
Ze giechelde. 'Dan moet de chef me vervangen.'
Hij keek de kleine winkel rond. 'Er zijn nou toch geen
klanten.'
Ze stond half op, ging weer zitten en nam een besluit.
'Ik mag het echt niet doen, maarre ... '
Ze glipte achter de kassa vandaan en haastte zich weg.
Ze kwam terug met het meest ongelukkige schaartje dat
hij ooit gezien had. Hij wurmde zijn duim door het grootste
gat en begon zich een weg door de pleister te banen.
139