Kortsluiting

Hij duwde de deur open van een snackbar waar tafeltjes
en stoelen stonden en bestelde een patatje mèt en een cola.
Hij liet zijn duim een half uur lang natspetteren op de
vluchtstrook. Toen was hij het zat. Bij het eerstvolgende
pompstation zou hij wel iemand aanschieten die stond te
tanken.
Hij liep uiterst rechts, maar vermeed de zompige berm.
Zijn gympen waren al doorweekt. Het verkeer raasde langs
hem heen. Vrachtwagens gromden in zijn rug, zware trucks
met oplegger zogen zijn broekspijpen naar zich toe. Nu en
dan hoorde hij een auto gas minderen en dan keek hij ang­
stig achterom. Als er politie langskwam, was hij de sigaar.
Je mocht hier niet lopen, zoveel wist hij wel.
Na drie kwartier kwam het eerste bord. Nog vier kilo­
meter. Shit. Zijn natte sokken schuurden onaangenaam
langs de nog niet geheelde blaren op zijn hielen, en ondanks
de regen ging hij plompverloren in de berm zitten en trok
de omkrullende pleisters eraf. Kapot, zie je wel. Had hij
maar iets om er tussen te stoppen. Hij bekeek de plastic tas.
Plastic was glad, als hij er nu eens een reepje afscheurde?
Met zijn tanden trok hij een hoek los en kerfde net zo lang
met zijn nagel tot hij twee keurige vierkantjes had. Hij stop­
te ze in zijn sokken, streek ze om de ronding van zijn hielen
heen.
Een poosje ging het beter, maar het plastic verschoof, en
om de paar honderd meter moest hij stilstaan om het weer
recht te trekken.
De blaren werden groter, en toen eindelijk in de verte
het pompstation opdoemde, voelde hij iets kleverigs in zijn
sokken. Hij keek weer. Bloed.
Strompelend liep hij het terrein op. Voor de loodvrije
pomp stonden drie auto's. Hij wilde er al op afgaan toen hij
137