Kortsluiting

Hij bekeek zijn weekendtas. Die rits Was nu echt naar de
knoppen. Hij keerde de tas om boven de tafel. Veel zat er
niet in, want het meeste van wat hij had meegenomen, had
hij aan. Stervenskoud was het geweest, vannacht. Hij streek
een grote plastic supermarkt draagtas uit de vouwen en
hevelde zijn bezittingen er in over. Zo bleef de boel tenminste
droog, en hij zag er ook niet langer uit alsof hij op
reis was. Gewoon een jongen die met boodschappen liep.
Op straat zette hij zijn kraag op en begon borden te volgen
die hem de stad uit voerden. Voor de zoveelste keer berekende
hij de afstand die hij moest afleggen, en ook voor de
zoveelste keer bedacht hij dat hij waarschijnlijk net genoeg
geld had voor de trein. Maar dan was hij wel meteen helemaal
blut, en dat was een griezelig idee. Het kon wel een
paar dagen duren voor hij haar gevonden had, en hij zou af
en toe iets te eten moeten kopen. Iets warms ook. Op chocola
alleen redde je het niet.
Hij keek op zijn horloge. Het liep pas tegen drieën, maar
hij barstte alweer van de honger. Als hij nu een patatje
kocht, moest hij daar de rest van de dag op teren. Een patatje
en een cola. Dat was samen zo'n drie vijftig, dan hield
hij nog zesentwintig vijftig over. Dat moest genoeg zijn
voor een dag of vijf, zes. Stom om niet ook een blikje fris
mee te nemen, het had best gekund. In die supermarkten
letten ze toch niet op.
Hij nam de plastic tas over in zijn andere hand. Misschien
moest hij, zodra het kon, een route nemen langs
kleinere plaatsen, dorpjes. Niet langs de snelweg. In dorpen
waren mensen minder wantrouwend, en om dorpen heen
lagen boerderijen met schuren waarin je kon overnachten.
Ze hadden er vast ook nog melkboeren. Als je een liter melk
dronk, hoefde je geen brood te kopen. En er zat van alles in
wat goed voor je was.