Kortsluiting

20
Hij zag het zodra hij binnenkwam. Stil stond hij er een
ogenblik naar te kijken.
Danié'l kom terug.
Marieke.
Hij liep naar het raam en trok het karton los. Hij vouwde
het dubbel en nog eens dubbel, en toen het terugsprong,
ging hij er bovenop staan.
Hoe had ze hem verdomme gevonden? Puur geluk?
Nee, dat kon niet. Ze zou het zich wel herinnerd hebben,
net als hij. En wat dacht ze nu, dat hij braaf kwam aangalopperen?
Zijn mond vertrok. Het was niet alleen de gitaar
die niet meer te lijmen viel.
Maar nu moest hij hier wel weg. Dat was hij toch al van
plan geweest, maar nog niet vandaag, niet met dit weer.
Hij rommelde in zijn weekendtas en haalde er een reep
en een blikje knakworstjes uit. Hij trok de wikkel van de
reep en propte de chocola achter elkaar naar binnen. Daarna
keek hij peinzend naar het blikje. Die worstjes waren een
vergissing. Of liever: hij had er een blikopener bij moeten
jatten.
Hij ' at nog een reep, maar in plaats dat de chocola hem
energie gaf, zoals de wikkel beloofde, werd hij er misselijk
van. Hij legde zijn hoofd op de tafel. Eigenlijk wilde hij
slapen, maar hij durfde niet. Straks stond ze voor zijn neus.
Want je kon er donder op zeggen dat ze terugkwam, misschien
wel met de hele familie.
135