Kortsluiting

Op de vloer lag zeil, gebarsten en in de hoeken opkrul­
Iend door het vocht. Er waren twee banken tegenover elkaar
met daartussen een tafel die met een poot op de vloer
rustte. Op een van de banken lag een kussen, bekleed met
dezelfde gebloemde stof als van de gordijnen. Roze
schuimrubber puilde uit de losgetornde naden.
Het keukenblok was verdwenen, maar er hingen nog
twee kastjes. In een ervan stond een glas. Ze rook eraan.
Het rook vaag naar sterke drank, maar van binnen was het
droog.
Niets wees erop dat Daniël hier de nacht had doorgebracht.
Niet wetend wat te doen, zakte ze op een puntje van
de bank neer. Boven haar hoofd tikkelde de regen op het
dak. Het dakluik sloot niet goed meer, en een gestage drup
spetterde op het zeil.
Ze schoof een van de gordijntjes opzij en keek naar buiten.
Ze zou kunnen wachten, ze zat hier droog. Maar stel dat
ze zich vergist had? Misschien was hij toch op weg naar het
tehuis en had hij ergens onderweg geslapen.
Ze stond half op, ging weer zitten en stond opnieuw op.
Haar oog viel op het karton. Het zat met een punaise voor
het raam vastgeprikt. Geen ronde, platte, metaalkleurige
punaise, maar vierkant, veel dikker, en paars. Dezelfde
soort punaise als waarmee Daniël zijn posters had opgehangen.
Punaises uit Marja's doosje in de keukenla. Ze liet haar
rugzak van haar schouder glijden en .legde hem voor zich
op de tafel.
Om elf uur hield ze het niet langer uit. Ze had het koud, ze
moest naar de wc en als Marja en J esse werden gebeld dat ze
niet op school was verschenen, zouden ze zich een ongeluk
schrikken. Dat kon ze hun niet aandoen, nu zeker niet.
Ze haalde een balpen uit haar rugzak en schreef met
hanepoterige letters een boodschap op het stuk karton.
134