Kortsluiting

Pas toen ze op weg was naar school wist ze het, en ze wist
het ook onmiddellijk zeker. Ze draaide zich om en begon
terug te lopen.
Als hij nog in de stad was, was het de enige plek waar hij
kon zijn.
De caravan stond er nog. Ze bleef er van een afstandje een
poosje naar kijken. .
Een raampje miste en was vervangen door een stuk karton,
voor de andere waren gebloemde gordijntjes min of
meer dichtgetrokken. Binnen was geen beweging te bespeuren.
Langzaam liep ze het terrein op, haar weg zoekend tussen
de afvalhopen, glibberend over het lange gras dat her en
der was opgeschoten. Er zaten diepe kuilen in de grond die
vol stonden met water.
Ze naderde de caravan behoedzaam, repeterend wat ze
zou zeggen. Als hij er was.
De deur zat niet op slot. Dat kon ook niet, want het complete
slot ontbrak. Ze stak twee vingers door het gat en trok
de deur naar zich toe. Ze tuurde de schemerige ruimte in.
'Daniël?'
De opstap was hoog. Ze aarzelde even, waagde toen de
sprong.
Het stonk er. Niet gewoon muf, maar de schimmelige lucht
van verrotting, met daar doorheen de scherpe geur van
urine. Ze kneep haar neus dicht en ademde door haar mond.
133