Kortsluiting

'Je wou wat doen,' zei Marieke.
Hij sloeg de weg naar huis in. Na een poosje zei hij: 'We
hebben het er nog niet over gehad, maar, al zat je verschrikkelijk
scheef, ik vind het verdomd ellendig, die gitaar.
Ik weet hoe gehecht je daaraan was.'
Ze keek uit het raampje. 'Ik voel me zo ... Ik weet niet
hoe ik me voel.' Haar stem trilde. 'Het was niet alleen die
zolderkamer, pap. Het was ook omdat we ... We waren
nooit meer onder elkaar.'
'Maar dat wist je, daar hebben we het van te voren vaak
genoeg over gehad.'
'J awel, maar ik wist niet dat het zó zou zijn. Dat bokkige,
dat wantrouwige. En dat eeuwige zwijgen. Nooit geeft hij
antwoord op een vraag, is je dat wel eens opgevallen? Hij is
zo vreselijk anders dan de jongens bij mij in de klas.'
'Vind je het gek,' zei Jesse nuchter. 'Hij heeft het kindzijn
afgeleerd. Had je liever een schattig klein meisje gehad,
om een beee te bemoederen?'
'Misschien. '
Hij lachte een beetje. 'Was dit teveel concurrentie?'
Ze gaf niet direct antwoord. Toen zei ze: 'Ik had aldoor
het gevoel dat ik dingen met hem samen moest doen, dat
jullie dat van me verwachtten. En daar had ik geen zin in.
Weet je nog die pop die ik een keer van oma heb gekregen?
Met zo'n hard lijf en van dat akelige nylonhaar? Ik vond het
zo'n rotpop, maar ik moest er van jullie toch mee spelen.
Zoiets had ik met Daniël ook. Ik vond zijn náám al vervelend.'
'Waarom? Het is een mooie ouderwetse naam. Bijbels.'
'Daarom juist. Dat was toch zo'n halve heilige die voor
de leeuwen werd gegooid en opgevreten?'
Jesse lachte. 'Daar zit je fout. Hij werd wel voor de leeuwen
gegooid, maar er gebeurde een wonder. Ze deden hem
niks.'
130