Kortsluiting

'Ja. Maar laat het daar voorlopig even bij. En vooral:
maak jezelf geen verwijten. Het ging goed, het ging beter
dan ik had durven hopen. Dat er nu door zo'n ongelukkig
toeval een - hoe zal ik het noemen, een terugslag is .. .'
'Wat je terugslag noemt,' zei Jesse.
'Ja, ik begrijp best dat je me akelig zakelijk en nuchter
vindt, maar vergeet niet dat ik bij wijze van spreken bijna
dagelijks met dit bijltje hak. Luister, morgen bel ik je. Of
eerder natuurlijk, als hij hier opduikt. Zullen we dat afspreken?'
Hij was niet bij Dennis, noch bij Rob, noch bij Richard.
'Weet je zeker dat hij verder met niemand contact had?'
Marieke schudde haar hoofd.
'Die jongen van die voetbalschoenen,' zei Marja. 'Hoe
heet die ook alweer?'
'Bastiaan. Bastiaan Poortman. Hij woont bij Irene in de
straat.'
J esse belde Bastiaan en kreeg nul op het rekest.
'Wat nu nog?' vroeg Marja. Ze stond een blik soep op te
warmen waar niemand trek in had.
'Nu niks,' zei Jesse. 'Meer smaken hebben we niet. Na
jouw soep neem ik de auto en kijk in de stad rond.'
'Mag ik mee?' vroeg Marieke.
Hij knikte. 'Best. Blijf jij dan hier, Marja, voor het geval
dat.'
Het was koopavond, en ondanks de regen was het druk.
Jesse reed straat in, straat uit, afremmend bij de bioscopen
waar rijen mensen voor de kassa stonden, afremmend bij
he/verlichte snackbars. Marieke zat stilletjes naast hem. Af
en toe keek hij opzij, maar zei niets. Tenslotte reden ze weer
op de plaats waar ze begonnen waren.
'Dit is niks,' zei Jesse. 'Dat dacht ik ook eigenlijk al,
,
maar ...
129