Kortsluiting

'Dan had hij er ook nog amper kunnen zijn. Tenzij hij
direct een trein hiernaartoe had genomen. Maar dan zou hij
heel logisch gedacht en gehandeld moeten hebben, en dat
lijkt me nauwelijks waarschijnlijk.'
'Zo onlogisch heeft hij anders niet gehandeld,' zei Jesse.
'Nadat hij gekalmeerd was, bedoel ik. Als je nagaat dat hij
alles wat hij van ons eeft gekregen, heeft achtergelaten.'
'J a. '
'Dus wat doen we nu?'
'Jullie doen niks,' zei Ton. 'Of liever, jullie kunnen die
jongens van school bellep. Misschien zit hij daar. Misschien
kun je een plek verzinnen waarvan je denkt dat hij er naartoe
gegaan zou kunnen zijn, hoewel dat moeilijk is, natuurlijk.
Wij van onze kant wachten even af. Grote kans dat hij
morgen of overmorgen komt opdagen. Wij maken dit vaker
mee, en meestal zijn ze met een paar dagen weer boven
water.'
'J e waarschuwt geen politie?'
'Vooralsnog niet.'
'En wij ook niet?'
'Nee, lijkt me niet, nee. Ik begrijp dat jullie erg geschrokken
zijn, maar ik zou zeggen: maak je nog niet al te
ongerust. Hij loopt niet in zeven sloten tegelijk.'
'Niet in zeven ... Een joch van veertien!'
'Dat weet ik wel, maar niet een gewoon joch van veertien.
Dit is een jongen die op straat is opgegroeid. Van
kleins af aan heeft hij voor zichzelf moeten zorgen. Deels
ook voor zijn moeder. En naar wat ik ervan gehoord heb,
lukte hem dat aanvankelijk vrij redelijk. Enfin, dat weet je.'
J esse zweeg.
'Ben je daar nog?' vroeg Ton.
'Ja, jazeker. Ik dacht even na. Ik denk dat ik via Marieke
achter de adressen van die jongens kan komen, en anders
wel via de school. Die moet ik trouwens ook inlichten.'
128