Kortsluiting

18
'Dit ziet er behoorlijk definitief uit,' zei Jesse.
Ze stonden met zijn drieën in de zolderkamer.
Het bed was opgemaakt, het bureau als altijd keurig opgeruimd.
De bedelaar leunde tegen zijn muurtje, in het
drijf schaaltje had de roos een paar blaadjes laten vallen.
Aan de muren hingen de posters; de zeemeeuw en een driemaster,
zeilend in de volle wind.
Maar de deur van de kast stond open, en de weekendtas
was weg. Ook weg waren de kleren waarmee Daniël gekomen
was; zijn gympen, zijn oude jack, zijn zwarte sweater.
Op de plank lagen de nieuwe kleren, netjes gevouwen,
aan de hangertjes hingen de overhemden, netjes gestreken.
Voor het bed stonden de voetbalschoenen op hun doos, de
neuzen volgepropt met kranten.
Marja pakte er een op, zette hem weer neer.
Jesse keek op zijn horloge. 'Ik ga Ton bellen.'
'Denk je dat hij daar is?'
Hij streek door zijn haar. 'De vorige keer maakte hij een
opmerking ... En ook al is hij daar niet, Ton moet het weten.'
Marja sloot de deur achter hen.
'Ik ben blij dat Pim niet thuis is.'
Jesse knikte. 'Morgen is vroeg genoeg. En misschien is
hij dan al terecht.'
'Hier is hij niet,' zei Ton. 'Maar hoe laat is dat allemaal
voorgevallen, zei je?'
'Rond vijven.'
127