Kortsluiting

'Ja,' zei hij. 'Ik woon hier.'
Hij wachtte tot J esse thuiskwam en legde het rapport toen
zwijgend voor hem neer.
J esse bekeek het met aandacht.
'Knap, die zeven voor Nederlands.'
'Vind je?'
'Laat eens zien?' vroeg Marja. Ze telde binnensmonds.
'Eigenlijk kom je niet eens zo vreselijk veel punten tekort.
Maar één vier, en de rest vijven en zelfs een zes voor
Engels! Ik vind het heel behoorlijk. En die zeven is verbluffend
goed, daar mag je trots op zijn.'
'Ja, ha ha. Maar ik blijf mooi zitten.'
Jesse haalde zijn schouders op. 'Dat wisten we. Je had
gewoon te weinig tijd.'
Hij gaf geen antwoord.
Marja streek hem over zijn haar.
'Vind je het rot?'
'Nogal.'
'Dat begrijp ik. Je hebt hard gewerkt, en ik vind dit
rapport goede hoop geven voor volgend jaar. Dat meen ik.
Dit zijn zware maanden geweest, inhalen en tegelijkertijd
bijblijven. Het heeft je een hoop energie gekost, en je bent
er nog niet. Maar het gaat goed. Je laat je hierdoor toch niet
ontmoedigen? '
Hij steunde zijn ellebogen op zijn knieën. 'Soms hou ik
er net zo Hef mee op.'
'En dan?' vroeg Jesse. 'Even afgezien van het feit dat je
leerplichtig bent, wat wilde je gaan doen?'
'Daar gaat het niet eens om. Maar ik voel me nou al zo
oud. En volgend jaar zit ik helemaal bij van die kleuters in
de klas.'
'Dus daar ga je wel van uit?'
'Ja, natuurlijk, met zo'n rapport . . . '
II6