Kortsluiting

'Een) je houdt je aan de opstelling, en twee) je legt je neer
bij wat de scheidsrechter beslist.'
Daniël keek hem aan. Mooren keek terug, en hij kon niet
goed wijs worden uit diens blik. Strengheid, iets van bezorgdheid,
en daarachter een glimp humor.
'Oké.'
'Waar heb je zo leren spelen?'
'Op straat.'
Mooren lachte nu voluit.
'Niet gewend aan een scheidsrechter, zeker?'
'Neu.'
'Nou) wat mij betreft is je tong het enige wat je in bedwang
hoeft te houden. Dan laten we de andere teams alle
hoeken van het veld zien.'
Met op beide hielen een blaar als een gulden kwam hij thuis.
'En?' vroeg Jesse. 'Drie-drie.'
'Heb je gescoord?' vroeg Pim.
'Een penalty.'
'Tegen wie speelden jullie?'
'Tweede klas.'
'Da's lang niet slecht,' zei Jesse. 'Wat speelde je?'
'Spits, zo ongeveer.'
Jesse schoot in de lach. 'Zo ongeveer? '
'Ja, nou ja.' Hij grijnsde verlegen. 'Ik heb ook een beetje
achterin rondgekeken.'
Hij trok zijn gympen uit en inspecteerde zijn hielen.
'Zal ik ze doorprikken?' vroeg Marja.
Hij schudde zijn hoofd. 'Doe ik zelf wel.'
'Dat gaat zo niet,' zei Jesse. 'Vind je ook niet, Marja?'
Marja knikte. 'Voetbalschoenen moeten passen.'
Ze legde een doos op zijn schoot. Op de deksel zat een
sticker van een grote sportzaak geplakt.
'Alsjeblieft. Als ze niet lekker zitten, mag je ze ruilen.'