Kortsluiting

Hij ging verzitten en ving een glimp op van een plaatsnaambord.
'Zijn we er bijna?'
'Vijf minuten. Als je wat gegeten hebt, gaat die buikpijn
zo over. Heb je honger?' ,
Daniël zei niets. Hij beet liever zijn tong af dan te bekennen
dat hij die ochtend geen hap door zijn keel had kunnen
krijgen.
J esse keek naar de hoog opgetrokken schouders, het afgewende
profiel. Slak, slak, kom uit je huis.
In een opwelling stak hij zijn hand uit en kneep in de
magere bovenarm.
'Het zal best meevallen. We verheugen ons allemaal op
je komst.'
Hij draaide een brede straat in. Bomen aan weerszijden,
hoge, ouderwetse huizen met diepe voortuinen, smeedijzeren
hekwerken, deuren met blauwstenen stoepjes ervoor.
Hij stopte voor een ervan.
'Ziezo. Op naar de koffie. Neem je zelf je k ... tas?'
Daniël knikte. Hij graaide zijn weekendtas van de achterbank
en worstelde met de portierkruk.
'Wacht.' Jesse was de auto al uit. Hij liep om en opende
het portier vanaf de buitenkant.
Kinderslot. Dat ding had op het kinderslot gezeten. Was
die vent gek?
Hij smeet het portier achter zich dicht en keek omhoog
langs de grauwgrijze gevel. Achter een van de ramen trok
een blond hoofd zich schielijk terug.
12