Kortsluiting

'Gaat wel. Vroeger speelde ik veel op straat.'
Ze lachte. 'Daar leren de meesten het. Maar je hebt geen
schoenen. Waar moet je dan op spelen?'
'Ik mag een paar van Bastiaan lenen.'
'En kleren?'
'Gewoon, onze gymspullen, denk ik.'
Hij liep de trap op, zachtjes fluitend. Halverwege draaide
hij zich om. 'Mag ik wat van die watten uit de badkamer?'
'Ja, goed. Waarvoor?'
'Voor in de neuzen. Bastiaan heeft maat kano.'
Met in elke schoen een dot roze toiletwatten kwam hij het
veld op. De noppen knerpten professioneel over het grind,
en hij strekte zijn rug. Hoe lang was het geleden dat hij
gevoetbald had? Minstens een jaar. Nee, langer, niet sinds
hij Rosy niet meer ... Nu niet aan denken. Spelen. Rennen.
De wind door je haar.
Hij liep naar Bastiaan. 'Waar wou je me hebben?'
'In de spits. We 'spelen een oefenwedstrijdje tegen 2-A,
in een vier-twee-vier opstelling. Mooren wil kijken hoe het
gaat. Passen ze?'
'Perfect.'
'Oké. Let op die lange rooie. Het lijkt een slome, maar
hij tackelt je voor je weet wat je overkomt.'
Echte voetbalschoenen waren een genot, zelfs al slipten ze
bij de hiel. Je gleed minder gauw uit en je trapte je tenen
niet bont en blauw.
De lange rooie mocht dan een harde tackle hebben, snel
was hij niet. Daniël omspeelde hem soepel en toen hij merkte
dat het bij hen verdedigend niet helemaal lekker zat, liet
hij zich van tijd tot tijd naar achteren zakken. Met de rust
stonden ze met drie-twee achter.
110