Kortsluiting

'Hoe kan ik dat nou, ik kom nooit op zijn kamer. Dan
kan ik toch niet zomaar binnenlopen en zeggen 0 ja, voor ik
het vergeet, ze vinden je allemaal te gek?'
'Vraag maar of hij iets komt drinken.'
'Doet-ie toch niet. Ik zou wel eens willen weten wat hij
uitspookt, boven.'
'Hij leest,' zei Marja. 'Hij leest zijn geest schoon.'
'Zal ik gaan?' bood Pim aan.
Marieke stond op. 'Ik ga wel.'
Toen er geklopt werd, legde Daniël zijn boek over het
schrijfblok heen en draaide zich om. 'Ja?'
'Of je in de tuin iets komt drinken,' zei Marieke.
'Nee.'
'Wil je dan hier iets?'
'Ik pak het zelf wel.'
'0.' Ze keek schuin naar het boek. 'Wat lees je?'
'Ik moet hier nog aan beginnen.'
Ze deed de deur achter zich dicht. 'Marja vindt het een
beetje lullig dat je aldoor boven zit.'
Ze wist niet of Marja het lullig vond, maar het klonk
aannemelijk. En het was een goede opening.
Hij liet een pen op zijn wijsvinger balanceren.
'Ik kom straks wel even. Misschien.'
'Ik vond gister een wiskundeschrift van vorig jaar,' zei
Marieke. 'En een hele hoop sommen die erin staan, had ik
goed. Ik dacht, misschien wil jij het wel hebben.'
Dat had ze helemaal niet gedacht. In feite lag het schrift
op dat moment in de prullenmand.
Hij haalde zijn schouders op. 'Wat heb ik daaraan. Daar
schiet ik toch niks mee op.'
'Wat ben jij braaf,' zuchtte ze. 'En verstandig.'
'Vind je?'
Ze lachte. Nu had ze hem waar ze hem hebben wilde.
1°4