Kortsluiting

'Nee toch?' schrok Marja. 'Wat dan?'
'Snoep,' zei Pim kalm. 'Nutsen en zo.'
'Hoe weet jij dat?'
'Omdat ik het zelf gezien heb. Ik mocht toch laatst ijsjes
kopen? Toen we geen toetje hadden? Toen was hij daar
ook.'
'Hoe doet hij dat dan?' vroeg Marieke nieuwsgierig.
'N ou, gewoon. Hij vroeg om een blikje fris, en dat staat
in die grote koelkast om de hoek. Dus toen moest die man
zich even omdraaien, en toen greep hij er twee uit de doos.'
'Maar die staat toch achter dat hoge stuk toonbank?'
Pim knikte.
'Ik zou er niet bij gekund hebben,' zei hij trouwhartig.
'En heb jij niets gezegd?' vroeg Marja.
'Natuurlijk niet, mam,' zei Marieke. 'Doe niet zo achterlijk.
Dan slaat Dennis hem buiten toch in elkaar? En trouwens,
moet die vent maar beter opletten.'
'Ben ik mijn broeders hoeder?' mompelde Marja. Ze
zuchtte. 'Ik zal wel ouderwets zijn.'
Marieke lachte. 'Irene zag ooit in een warenhuis iemand
er met een televisie vandoor gaan. Hij zette er een doos
overheen en wandelde zo weg.'
Marja schudde haar hoofd. Ze wond een kastanjebruine
draad om haar vinger.
'Ik vind het een akelig idee dat Daniël bevriend is met
die jongen. Er zitten toch ook wel andere jongens in zijn
klas?'
'Tuurlijk wel,' zei Marieke. 'Het is best een leuke klas.
Tenminste dat zegt Erik, Irenes broertje, weet je wel? Maar
Daniël sluit zich niet aan, zegt Erik. Hij doet nooit zijn
mond open en hij bemoeit zich verder met niemand.'
Marja keek naar het zolderraam.
'Marieke, wil jij mij een plezier doen? Loop dan naar
boven en vertel Daniël dat hij de held van de school is.'
103