1 - Vereniging tegen de Kwakzalverij

dat daarin aan de in 1890 te Londen opgerichte
„Sequah-maatschappij" en aan den eiscber als haar agent
en een harer „handlangers" daden werden geimputeerd,
waardoor de eer en goede naam van den eischer worden
aangerand en wijders qualification aan die daden worden
gegeven en op den persoon des eischers als bedrij ver
daarvan worden toegepast, welke van beleedigenden
aard zijn ;
dat de gedaagde niet heeft tegengesproken, dat die
strooibilletten door haar, immers op haar last zijn verspreid
en verklaard heeft, de verantwoordelijkheid voor
die billetten ten volle op zich te nemen ;
overwegende dat de bewering der gedaagde, dat zij
met de verspreiding van die billetten heeft gehandeld
in het algemeen belang, als hebbende zij daarmede zich
uitsluitend ten doel gesteld, bet publiek krachtig, be«
grijpelijk en op eene wijze, die ook op onbescbaafden
indruk moet maken, te waarschuwen tegen de verkeerde
practijken door de Naamlooze Vennootschap „Sequab
limited'' en door den eischer, optredende als vertegenwoordiger
dier maatschappij, in toepassing gebracht,
der Rechtbank niet aannemelijk voorkomt, wijl de inhoud
en de vorm der billetten, die bedoeling niet bevestigen,
maar daarmede veeleer in lijnrechten strijd zijn ;
dat toch uitdrukkingen als deze, dat het bedrijf van
de „Sequah-Maatschappij** en van den eischer als haar
agent en handlanger is zivendelarij"en bedrog; het qualificeeren
van den eischer in verband tot zijne werkzaamheid
voor die maatschappij als; „wónder-dokter",
, kwakzalver'', gelukzoeker", „gelukzoeker^, met zijne
gewetenlooze handlangers", „wol ven'die zich op de arme
menschen werpen en huichelen, dat bet middel tegen
vele kwalen zal helpen", „hansworst", „gewetenlooze
bedrieger", de grenzen eener waarschuwing in het algemeen
belang kennelijk te buiten gaan ;
dat bovendien naar de bedoeling van den wetgever,
die bij de wijziging van artikel 1412 van het Burgerlijk
Wetboek, geacht moet worden de artikelen 261
en volgende, van het Wetboek van Strafrecht voor
oogen te hebben gehad, het publiek belang eenig en
alleen gebaat kan worden door een beroep op bepaalde
en duidelijk omschreven feiten, waarvan de waarheid
kan worden gecontroleerd en zoo noodig bewezen, maar
in geen geval door het bezigen van beleedigende uitdrukkingen
en scheldwoorden als boven vermeld ;
datf derhalve de gedaagde zich te vergeefs er op beroept,
dat zijgpuitsluitend de bedoeling had om door
middel van de meergemelde strooibilletten het publiek
te waarschuwen en het algemeen belang te dienen;
dat, wel is waar, in die billetten enkele, ter voorlichting
van het publiek wellicht niet onbelangrijke
feiten zijn vermeld, en te bewijzen aangeboden, doch
dat, al ware het bewijs van die feiten geleverd, niettemin
het opzet om te beleedigen zou volgen uit het