"Bijpraten" - Eenvoudig toegang tot bestuurlijke informatie

Come on Let's Tist Again
Bijpraten nr. 54 sept. 2012 pag.7
Soms valt het niet mee om een verhaal te schrijven, een andere keer wordt er zomaar één
in je schoot geworpen. Onderstaand
geval gebeurde op acht augustus 2012,
heel recent dus. Nu moet je iets voelen
van de sfeer dat om het gebeuren heen
hangt, dus die zal ik eerst eens
proberen te schetsen:
Caravan vereniging Landsmeer, een
schiereiland aan het prachtige meer de
Breek. Direct grenzend aan de
zuidzijde van recreatiegebied het
Twiske. Kijken zover als je kunt, stilte in
overvloed en veel grote, heldere
waterpartijen en sloten rondom. Vlak
achter het caravanterrein ligt natuurgebied het Ilperveld. Er staan op ons kampeerterrein
vijftig caravans van nieuw tot oud en elk heeft zijn eigen unieke uitstraling. Geen twee zijn
er gelijk, evenals de perceeltjes waarop ze staan. Sterk variërend van klein tot groot. De
ene eigenaar kiest er voor om zijn erf strak te bestraten, een ander wenst er er juist een
replica van de Hof van Eden van te maken met veel bomen struiken bloemen en gras.
Maar hoe groot de diversiteit in aankleding en inrichting van de recreatieplekken ook is,
over een ding is practisch iedereen het eens: vissen is leuk.
Aan de waterkant, met je bootje op de Breek of in het Ilperveld, bij haast iedereen op deze
camping heeft de hengelsport een bijzonder plekje in het hart ingenomen. Tegen de
mensen die zeggen dat vissen zielig is zeg ik altijd dat het veel zieliger voor de vissen zou
zijn als er niet zou worden gevist.
De Nederlandse hengelsportverenigingen zorgen voor een goede visstand en zij
controleren de waterkwaliteit. Sinds zij dit doen (1973) is de kwaliteit van de visstand en
van de binnenwateren met sprongen vooruit gegaan. Maar goed, het gaat hier om heel
iets anders.
Ik maakte die achtste augustus iets mee, en ik wil deze
ervaring met u delen.
De noord-westhoek van het caravanterrein is een geliefde
visstek en toen ik daar om half negen 's avonds mijn geluk
wilde beproeven ontdekte ik dat ik niet de enige was. Er
zaten al vier andere mensen te wachten op een vis. De
dobbertjes stonden dramatisch stil in het spiegelgladde
water. Niets leek er op te wijzen dat zich onder de
oppervlakte leven bevond. Er snorde een klein boortje voorbij, vogels tsjilpten in de oude
kastanjeboom achter ons en acht ogen staarden strak naar de, voornamelijk, roerloze
dobbertjes die nu even dansten op de golven van het bootje waarvan het geluid langzaam
in de verte wegstierf.
Opnieuw werd de stilte doorbroken. Nu door Jimmy, een van de vissers.
Hij sprak zijn ongenoegen uit over het feit dat zijn schoonmoeder, een oude Spaanse
dame die ook op de camping staat, iedere keer zijn hengels gebruikt (en dat doet zij bijna
iedere dag). Altijd maakt zij er een tistboel van, zodat zijn hengels onbruikbaar zijn op het
moment dat hij weer eens wil vissen.