In de tuin van de dood

10
IN DE TUIN VAN DE DOOD
HET BELANG VAN LIMBURG - DONDERDAG 30 OKTOBER 2008
De begrafenisondernemer
“Steun putten uit de dankbaarheid”
Danny Witters en echtgenote Myreille baten al 19 jaar een uitvaartcentrum uit
Doodgaan hoort bij het leven.
Maar als het zover is, staan
nabestaanden vaak voor een
zwart gat: wat moet er gebeuren,
waar kunnen ze terecht?
Een begrafenisondernemer is
de eerste die klaar staat om
alle vragen op te vangen en de
familie bij te staan.
Begrafenisondernemer is een zwaar beroep,
dat de nodige passie en gedrevenheid vergt.
Danny Witters en zijn echtgenote Myreille
baten al 19 jaar hun familiezaak ‘Begrafenissen
Witters’ uit met hart en ziel. Dat de
gedrevenheid bij hen zeker aanwezig is, merk
je aan de manier waarop Danny vertelt. Hij
is zelfs – welliswaar op een serene manier
– enthousiast.
In 1972 heeft zijn vader ‘Begrafenissen
Witters’ opgestart in Eksel. “Mijn vader
rustte aanvankelijk zijn privéwagen uit met
gordijntjes en lampjes zodat hij deze auto
als rouwwagen kon gebruiken”, vertelt
Danny. “Begin jaren tachtig was hij één van
de eerste Noord-Limburgers met een eigen
funerarium.” Danny hielp al van jongs af in
de zaak. Vandaag is hij samen met Myreille
de eigenaar van ‘Begrafenissen Witters’, met
een vestiging in Eksel, Meeuwen en Lommel.
Ook zijn zus ging verder in de sector. Zij baat
samen met haar echtgenoot ‘Begrafenissen
Witters en Baers’ uit in Houthalen Oost en
Heusden-Zolder.
Welke taak heeft een begrafenisondernemer?
Danny: “Wij zijn de hulp voor de nabestaanden
wanneer iemand gestorven is. Het gaat
veel verder dan het opbaren van het lichaam
en de ceremonie. Wij regelen de praktische
kant, maar zijn even goed de psycholoog die
steun biedt aan de rouwenden of de bemiddelaar
die tussenkomt als er onenigheid is
in de familie. Een begrafenisondernemer
is zeker geen verkoper. Eerlijkheid is heel
belangrijk en we willen de mensen niet nutteloos
hoog in de kosten jagen.”
Als jullie een telefoontje krijgen dat er iemand
gestorven is, wat moet er dan allemaal
gebeuren?
Danny: “De nabestaanden hebben in het
begin tal van vragen. Daarom gaan we
eerst langs om te praten en hen gerust te
stellen, vóór het lichaam van de overledene
wordt opgehaald. Daarna proberen we aan
“Als begrafenisondernemer kun je niet op vakantie gaan. Je wilt altijd zelf Foto Tony VAN GALEN
klaarstaan voor de families”, vertellen Danny en Myreille van Begrafenissen Witters
te voelen wat ze wensen om het overlijden
bekend te maken, zoals een aankondiging
in de krant en rouwbrieven. We staan niet
alleen in voor het drukwerk van deze brieven,
maar wij posten ze ook. Soms helpen we zelfs
bij het schrijven van de enveloppen. Verder
zorgen wij dat alle papieren in orde zijn: van
het ziekenfonds, tot de bank en de gemeente.
We maken alles klaar voor de begroeting in
ons funerarium, zorgen voor de bloemen en
werken de ceremonie uit. Ook de koffietafel
kunnen wij regelen: van enkel de bestellingen
tot het kleinste detail. Ten slotte plaatsen wij
ook de grafsteen op het kerkhof.”
Het beroep van een begrafenisondernemer
is niet te onderschatten. Wat is volgens jullie
het zwaarste?
Danny: “We moeten altijd klaarstaan voor
iedereen. We kunnen ieder moment opgebeld
worden omdat er iemand gestorven is. Of
we nu net eten besteld hebben op restaurant,
aan tafel zitten bij een familiefeest of slapen:
we laten alles vallen omdat de nabestaanden
ons nodig hebben. In de negentien jaar dat
we bezig zijn, zijn we zo goed als niet op
vakantie geweest. We kunnen onze zaak niet
sluiten, want we willen zelf klaarstaan voor
de families.”
En toch zijn jullie na al die jaren nog even
gedreven?
Danny: “De dankbaarheid van de families na
de begrafenis is voor ons een ruggensteun. Het
is een fijn gevoel om te weten dat de nabestaanden
tevreden zijn over het mooie afscheid van
hun dierbaren. We krijgen nadien heel veel
kaartjes van mensen om ons te danken voor
alles wat we voor hen gedaan hebben.”
Myreille: “Het kan zwaar zijn, maar die steun
en dankbaarheid van de families werken inderdaad
als een soort vitaminen. Uit de goede
contacten met de mensen put je energie om
verder te gaan.”
Hoe was het voor jullie om de eerste keer met
het lichaam van een overledene geconfronteerd
te worden?
Danny: “Ik ben er natuurlijk mee opgegroeid
maar toch was het even verschieten om de
eerste keer een lichaam aan te raken. De
warmte is weg en dat is een schrikwekkend
gevoel.”
Myreille: “Ik ben begonnen als wildvreemde
in de uitvaartsector, dus voor mij was alles
nieuw. Omgaan met het lichaam van een
overledene is iets dat je stillaan gewoon moet
worden. Maar eigenlijk vond ik het aanvankelijk
veel ingrijpender om met de rouwende
families om te gaan. Uiteindelijk is dat laatste
mijn drijfveer geworden.”
Hanne DE BELIE
“18 van de 22 cursisten voor begrafenisondernemer hebben al afgehaakt”
Monica Vandeurzen loopt stage bij De Backer-Put in Houthalen:
“Wij moeten ons sterk houden, hoe erg het leed ook is.”
Foto Karel HEMERIJCKX
Monica Vandeurzen is cursist in
het tweede jaar ‘Begrafenisondernemer’
bij Syntra. Ze is zelf
niet van kindsaf vertrouwd met
de uitvaartsector. “Ik werkte
in de thuiszorg en ben 2,5 jaar
geleden aan de slag gegaan bij
Rouwcentrum De Backer–Put in
Houthalen”, vertelt ze.
Wat begon als enkele uurtjes per
week bijspringen, is vandaag haar
fulltime job. “Ik ben heel sociaal
en ik heb altijd graag gezorgd
voor mensen”, zegt ze. “Toen ik
in de zorgsector begon, was het
aanvankelijk de bedoeling dat ik
op een palliatieve dienst terecht
zou komen. Daar kom je nauw in
contact met de dood en sta je de
naaste familie bij. Maar eigenlijk
wilde ik nog liever bij een begrafenisondernemer
werken. Een
begrafenisondernemer moet naast
het opbaren van het lichaam van
de overledene ook de nabestaanden
ondersteunen: rouwende mensen
troosten en kracht geven. Vooral
dat aspect trok mij erg aan.”
Wetgeving
Vorig jaar is Monica gestart met de
cursus begrafenisondernemer. “In
het eerste jaar hebben we vooral de
technische aspecten en wetgeving
gezien. Tijdens ons tweede jaar krijgen
we wetgeving die eigen is aan de
sector en leren we ook de praktische
kant van het beroep: het opbaren en
de verzorgingstechnieken van het
lichaam van de overledene, alsook
het omgaan met het verdriet van de
nabestaanden. We zijn vorig jaar
gestart met 22 cursisten, waarvan
er nog maar 4 overblijven. Niet dat
de cursus oninteressant is, maar de
meesten starten uit nieuwsgierigheid
en houden het niet vol. Het beroep
van een begrafenisondernemer is
immers niet te onderschatten. Je
moet áltijd beschikbaar zijn: dag
en nacht, zeven dagen op zeven.
Natuurlijk kan het ook emotioneel
erg zwaar worden. Toch is het de
bedoeling dat wij ons sterk houden:
wij moeten er zijn voor de familie en
een luisterend oor bieden.”
Ook het opbaren en verzorgen van
het lichaam van een overledene is
niet vanzelfsprekend. “In het begin
was het even wennen”, knikt
Monica. “Daarom mocht ik eerst
anderen vergezellen zodat ik kon
zien hoe het verloopt. Op die manier
was het mogelijk om uit te maken
of ik het zou aankunnen.”
HDB