Een kwalitatief en kwantitatief onderzoek naar de dj ... - Poppunt

De populariteit van de “radioroadshows” bereikte al snel een hoogtepunt in het begin
van de jaren ’70. De “grote vijf” waren niet in staat alle feesten te doen, de vraag werd
groter dan het aanbod. Heel wat nieuwe dj’s begonnen de stiel dan ook uit te oefenen.
Aanvankelijk gingen de meeste dj’s de weg op van de “grote vijf”. Via vocale
tussenkomsten werd van het ene naar het andere nummer gegaan. Maar ondertussen
ontstonden overal ter wereld, ook in Vlaanderen, discotheken. Gekoppeld aan de
populariteit van de discomuziek en later de elektronische dansmuziek, ontstond zo een
nieuw type van dj, de discotheek-dj. Die discotheek-dj zette zich af van de radio en haar
specifieke stijl. Geholpen door de nieuwe technieken zoals het mengpaneel ging de
discotheek-dj nummers aan elkaar mixen en liet hij het praten achterwege. Zij brachten
ook enkel dansmuziek, terwijl de andere dj’s een bredere waaier aan muziekstijlen
brachten (Hendrickx, 1999, pp.50-53).
Dit type van dj’s, de discotheek-dj, bleek al snel erg belangrijk te worden. Tijdens de
discoperiode, maar vooral tijdens de jaren ’80 en de opkomst van de elektronische
dansmuziek, werd de discotheekcultuur immers een echte subcultuur. Haar invloed
werd dan ook altijd groter en groter, zodat ook de andere dj’s de mixtechnieken van de
discotheek-dj’s gingen gebruiken en zodat het praten tussen nummers definitief
verdween tijdens een feest. Of toch niet helemaal, want zoals nog zal blijken gebruikt
de dj die muziek op huwelijksfeesten en jubilea verzorgt nog steeds een microfoon
(Hendrickx, 1999, pp.50-53). Ook ging de discotheek-dj zich, inspelend op het ontstaan
van verschillende subgenres in elektronische dansmuziek, steeds meer en meer richten
op 1 genre. Vooral de opkomst van house speelde hierbij een belangrijke rol. Wanneer
de dj de jaren ’90 binnenging, werden zijn taken nog verder uitgebreid. Niet alleen
speelt de dj plaatjes voor een publiek, hij gaat ze zelf ook maken. De rol van
dj/producer was uiteraard geen Vlaamse uitvinding. Zoals al vermeld ligt de basis voor
deze evolutie in Jamaica. De grote en bekende dj ging een sterrenstatus aannemen, net
zoals de Amerikaans dj (Hendrickx, 1999, pp.55-57). De dj-praktijk commercialiseerde
zich en steeds meer en meer jongeren wilden dj worden. Rond de eeuwwisseling
spraken velen dan ook over een boom van jonge dj’s. Vandaag is dj’en in Vlaanderen
nog steeds een populair beroep, maar een meer realistische visie steekt de kop op. dj
Raoul vertelt: “Er zijn teveel wannabe’s, maar die vallen meestal toch snel door de
mand” (Belmans, 29.03.2005). Alhoewel dus niet elke dj om de juiste redenen met dj’en
bezig is, wint de visie dat enkel de rechtschapen dj’s overblijven duidelijk veld. Tot slot
is het het vermelden waard dat daar waar begin jaren ’90 de dj zich vooral richtte op één
32